Evangelisatie

“Voor een predikant of theoloog kan het zo gemakkelijk zijn om iets te roepen over evangelisatie. Ze hebben pas recht van spreken, als ze zelf aan evangelisatie doen.” Woorden van gelijke strekking werden mij voorgehouden tijdens een gesprek, toen ik nog maar net met de theologieopleiding was begonnen. Het zette me aan het denken. Volgens mij zit er een kern van waarheid in. Het leidde er in ieder geval toe dat ik in het evangelisatiewerk beland ben.

Met veel genoegen, en ook wel de nodige spanning, ben ik de afgelopen 5 jaar tijdens de zomer steeds afgereisd naar Kerkrade. In het kort is Kerkrade te omschrijven als een stad met veel armoede, gebrokenheid, criminaliteit, enzovoort. Veel van de rooms katholieke kerken staan leeg. Er zijn maar weinig mensen die ‘iets’ met het geloof hebben. Elk jaar trok ik een week lang met zo’n 70 tot 100 jongeren op, om in die plaats te gaan evangeliseren. Een deel doet huis-aan-huis-werk en een deel doet kinderwerk. Het huis-aan-huis-werk bestaat uit het in tweetallen langs de deuren gaan. Je probeert een gesprek te krijgen, waarin (na goed naar de ander te hebben geluisterd) ook het Evangelie een plaats krijgt. Het kinderwerk houdt in dat je een partytentje opzet, waarin een kinderclub wordt gehouden. Zo’n club bestaat onder andere uit een Bijbelles, zingen, aanleren van een Bijbeltekst en het doen van spelletjes. Ik heb zowel het huis-aan-huis-werk als het kinderwerk gedaan.

De eerste keer ging ik naar het evangelisatiekamp, omdat ik me aangesproken voelde door het bovengenoemde citaat. Zou het inderdaad niet een gevaar kunnen zijn, dat we in de beslotenheid van een theologieopleiding precies denken te weten hoe het zit? Of dat we als (toekomstig) gemeentepredikant in de ‘veilige setting’ van de kerkelijke gemeente, de gereformeerde gezindte of de reformatorische zuil aan gemeenteleden vertellen hoe ze in de multi- of antireligieuze samenleving hebben te staan? Ik wilde ervaring opdoen, zodat ik in de toekomst zou weten waarover ik sprak.

Het evangelisatiewerk heeft me echter gegrepen. Wanneer je langs de deuren gaat, krijg je regelmatig heel open gesprekken. Dan zie en hoor je wat voor een leed er achter de voordeuren schuilgaat: eenzaamheid, gebroken gezinnen, geweld, armoede, occultisme, psychische problemen, enzovoort. Aan de kinderen op de kinderclub zijn deze dingen ook te merken; bijvoorbeeld omdat ze er smoezelig uitzien, ze als ontbijt een zak chips leegeten of dat ze vertellen over de zoveelste ruzie tussen ma en haar nieuwe vriend. Er staan veel schrijnende verhalen in m’n geheugen gegrift. Het is dan een wonderlijk mooie opdracht om het Evangelie te mogen brengen. Om als ‘vriendelijke en belangstellende jongeman’ (eindelijk iemand die naar mijn verhaal wil luisteren) een Licht-drager te zijn in de duisternis; ja, meer nog: te wijzen op hét Licht dat in de wereld gekomen is. Dit is toch iets dat iedere christen, maar in het bijzonder een theologiestudent moet herkennen – de bewogenheid met de medemens.

Zoals gezegd: het evangelisatiewerk heeft me gegrepen. We hebben als christenen zoveel te vertellen aan de mensen om ons heen. Wat is het dan zonde (in de oorspronkelijke betekenis van het woord – wat missen we ons doel) dat we vaak zwijgend over de aarde gaan; dat we zo weinig met anderen over onze God spreken; dat we als gemeente vaak zo weinig ‘uitstralen’.

Het werk in Kerkrade heeft mij veranderd. De noodzaak en het belang om uit te gaan in de wereld, juist als christelijke gemeenschap, heb ik ervaren. We kunnen het niet maken om dit niet te doen. Het is niet goed als we ons alleen of voornamelijk richten op onze eigen gemeente. Niet alleen in de kerk, maar ook buiten de kerk is de nood groot. Er zijn zoveel zielen die verloren dreigen te gaan, omdat ze niet of nauwelijks horen van God, van bekering en geloof. Dit kan en mag ons niet koud laten. Om hierover bewogen te zijn, kan het nodig zijn om met deze zielen in aanraking te komen. Zoek hiervoor de gelegenheden op; doe mee in je plaatselijke gemeente met het evangelisatiewerk of ga mee met een vergelijkbaar kamp als in de zomer in Kerkrade. Er wordt weleens gezegd dat een kerk die niet aan evangelisatie en zending doet, geen kerk mag heten. De kerkorde onderschrijft dit (“De gemeente is, evenals elk van haar leden, in leven en werken geroepen tot verbreiding van het Evangelie in eigen omgeving.”). Ik kan met dergelijke uitspraken van harte instemmen. Wanneer we werkelijk door de liefde van Christus worden gedrongen, dan kunnen we ons niet beperken tot de eigen gemeente, maar dan gaan we uit. Dan zoeken we wat verloren ligt, omdat we God en onze naasten liefhebben.

Johan van Asselt