Hebreeuws

Met frisse moed mochten we als eerstejaarsstudenten vorig jaar september de studie oppakken. Een blik op het jaarrooster leerde ons dat we al snel een begin zouden maken met de studie van het Bijbels Hebreeuws. De grondtalen (dus het Hebreeuws en het Grieks) staan bekend als lastige hordes in de studie, de vakken hierover blijken in de praktijk struikelvakken te zijn. Aangezien de meesten van onze jaargroep langere tijd (soms tientallen jaren) niet in de collegebanken hebben gezeten, was het fijn dat we in Periode 1 nog wat konden opwarmen bij de vakken Kerkgeschiedenis en Inleiding Oude Testament. Maar begin november was het dan toch zover. Het vak Hebreeuws I diende zich aan. Dit was het eerste vak in een reeks van drie over het Hebreeuws. Uiteindelijk zijn we vanaf begin november tot eind maart onafgebroken met het Hebreeuws bezig geweest. Dat was best een intensieve periode, maar dat is ook de snelste manier om enigszins vertrouwd te raken met de taal. 

Het leren van een taal gaat het snelst door naar een omgeving te gaan waar deze taal gesproken wordt. Helaas geldt voor het Bijbels Hebreeuws dat dit niet meer mogelijk is, aangezien het modern Hebreeuws qua grammatica veel verschilt van het Bijbels Hebreeuws. En het is juist de grammatica die we goed willen beheersen, want die hebben we nodig om tot een goede exegese van de Bijbeltekst te komen. We houden immers van een Schriftuurlijk-bevindelijke prediking. Maar goed, vandaar dat we niet richting Israël zijn vertrokken, maar ons gedurende vijf maanden, iedere week vier uur, onder het gehoor van mevrouw Folmer hebben neergezet. Zij is internationaal vermaard om haar geleerdheid van het Hebreeuws en het Aramees. We waren bij haar dus in goede handen. 

Wanneer kleine kinderen een taal leren, dan begint dat met het voortbrengen van willekeurige klanken. Dat doen ze niet bewust, ze beseffen zelf nauwelijks wat ze doen. Ze kopiëren de klanken die ze om zich heen horen. Veelal zijn die klanken ook voor de omstanders onverstaanbaar. Het voorgaande schetst het gevoel dat wij hadden tijdens onze eerste weken Hebreeuws. We begonnen met het herkennen van de Hebreeuwse tekens en het enige wat we konden doen was mevrouw Folmer nastamelen. Nadat we enigszins met de klanken vertrouwd waren, mochten we woordjes gaan uitspreken. Eerst hele korte, maar al spoedig wat langere woorden. In de derde week begonnen we met de grammatica. Zinnen analyseren. Hoe herken je het onderwerp van de zin, of het lidwoord, of een bijvoeglijk naamwoord? Door hier veel mee te oefenen, lukte het de zinsopbouw van het Hebreeuws beter te begrijpen. 

Maar we waren nauwelijks op adem, of mevrouw Folmer begon met de grammatica van de Hebreeuwse werkwoorden. De werkwoorden bleken het lastigste onderdeel van de Hebreeuwse grammatica zijn. Dit wordt veroorzaakt door de structuur van de Hebreeuwse taal.

In het Nederlands hebben we klinkers en medeklinkers. Het Hebreeuwse alfabet heeft alleen medeklinkers. Hebreeuwse werkwoorden bestaan normaal uit drie medeklinkers. Deze drie medeklinkers vormen de zogenaamde wortel van het werkwoord. De klinkers worden niet via letters aangegeven, maar door kleine tekentjes boven en onder de medeklinkers.  Een voorbeeld ter verduidelijking: we hebben de Hebreeuwse wortel (enkel medeklinkers). Hierop worden verschillende klinkerpatronen toegepast.